E’ in primavera che soffro maggiormente per la distruzione del paesaggio vignolese. Perchè in me è il ricordo vivido di ciò che il paesaggio vignolese era. Oggi, poi, vedo per le ultime volte Santa Maria Rotonda. Alcune primavere fa scrissi questa poesia dialettale. Come sottofondo sentivo un brano rap che mio figlio Roberto, in quel momento ascoltava nella sua camera. Così, questo involontario ascolto penso mi abbia condizionato nella scrittura.
Cà,Cà,Cà:
Cà in del Bas ed sôvra ed sátta,
Cà in del gl’èlti,
sò fin a crôver la culèina ed Campìi;
po’, zò,
in dla Tavarnela, na sfarineda ai Du Punt
e al Betulèin;
Cà,Cà,Cà:
da Prèe-Mavòr el córren in zèinter,
fin a la Tárra dla Galvana,
par srères intorna al castèl;
él blésghen dal Scalvadòr a Bròden,
a Vélla Ràmma e al Butgàtt.
Cà,Cà,Cà;
Cà, ed ancárra Cà:
Cà éd’na vòlta e Cà nôvi,
Cà éd sàs ed Panèra,
Cà éd prêda rássa,
Cà lighedi còun sabia,zimèint e gèra,
Cà da intonech vèc e scrustèe,
ma anch Cà da intonech nôv e culôrèe.
Cà,Cà,Cà:
Cà cini e Cà grandi, secand la bisàca,
Cà tiredi sò a fadìga
durmand ed not sôvra tamaràz d’urtìga,
e Cà sfazedi, fati par bêzi
saltedi fôra da la sìra a la matèina.
Cà,Cà,Cà:
Cà da na banda a cl’ètra dla tangenzièl
ch’él guerden córrer al tràfich sèimper uguèl,
e Cà ch’él sbadàcien al’intêren in di sô giardein,
Cà in campagna agiustedi par i zitadèin,
Cà in paês par i cuntadèin,
Cà dove i lighen i can còun la sulsézza,
e Cà dove i fan nòz còun un ov;
Cà butedi zò e po’ tiredi sò,
Cà ch’el quacèn Santa Maria Rutanda,
Cà che i-han rusghèe la culeina,
el magnen la zrêsa ona dop a l’ètra,
sfazèdi come el putàn in vedrèina
Cà,Cà,Cà:
Cà d’ôr dove i-han méss al pòrch a l’òra,
Cà dal veint dl’imobilièr,
e i vgnulês,
indifereint,
i stan a guardèr.
Maurizio Tonelli
…e a criticher dopo